Bu yaşıma kadar tek bir noktada durmuş hep gidenleri beklemişim. Sanki görünmez bir kafesin içerisinde kurtulmayı bekleyen bir güvercin gibi. Halbuki o görünmez kafese de kendimi ben hapsetmişim. Sonrasında hayat beni hiç istemediğim halde bilmediğim bir yere fırlattı.Bulunduğum yer bana yabancı, her şeyin sahte ve hayal kırıklığını öğrendiğim bir yerdi.Alışmak ve kabullenmek hiç kolay olmadı. Gördüğüm, duyduğum algıladığım her şey şüphe ve soru işaretleri ile doluydu. Bense olduğum yerde her şeyin sonlanmasını bekliyordum.Ne kadar bekledim bilmiyorum zaman ve gerçeklik algımdan ayrıldım bir süre. Sonrasında kurtarıcı o kelime çıktı karşıma. “Seyir…”Görür görmez ona tutundum.Küçük Prensin kendisini mutlu hissetmediği, arayış yolculuğuna çıkmak isteyip, kırlangıçlara tutunması gibi bende Seyir’e tutunmuştum.Biliyordum beni bu yerden kurtarıp güzel yerlere götürecek,…